Julia Fullerton-Batten

De foto’s van Julia Fullerton-Batten hebben ontegensprekelijk iets filmisch. Het zijn mini-verhaaltjes, in de regel rond een specifiek thema. Ze stemmen tot nadenken, maar zijn daarnaast ook telkens wonderlijk geënsceneerde tableaus die door middel van een uitgekiende belichting helemaal tot leven komen. De kunstenaar voert bovendien vaak diepgravende gesprekken met haar vrouwelijke personages om zo tot nog rijkere portretten te komen én treffendere verhalen te vertellen over isolatie en trauma. Fullerton-Battens werk maakt inmiddels deel uit van de vaste collectie van de National Portrait Gallery (Londen) en Photo Élysée (Lausanne), ze stelde ermee tentoon in Centre Pompidou (Parijs) en Aperture (New York), en ze stond ermee in Vogue en The New Yorker.

werken

De ongewone locaties, de bijzondere settings en de in het oog springende modellen dragen allemaal bij tot de visuele spanning in het werk van Julia Fullerton-Batten. Haar foto’s zijn doordrenkt van een verleidelijke mystiek die de kijker er bijna toe verplicht om ze nog eens te bekijken. En nog eens. En nog eens. En telkens weer komt er iets nieuws naar voren. Ook goed om weten: de fotograaf werkt vaak met modellen die ze van straat heeft geplukt. Ze hoopt daarmee een soort stijfheid, misschien zelfs onhandigheid in haar technisch perfecte foto’s te steken die je met professionele modellen of acteurs niet snel krijgt. Die dualiteit draagt ook enorm bij tot de complexiteit van de ‘scènes’ in haar werk, waar steevast een klein leger stylisten en set designers bij komt kijken – zoals het een soort Hollywood-shoot betaamt. Vergis je echter niet, want achter haar glossy mise-en-scène schuilen rake, maatschappelijke observaties. En hoeveel lagen make-up ze er ook tegenaan gooit, ze kunnen de emoties en verlangens van haar personages niet weggommen.