Haar fotografiestudies op Narafi gingen naar eigen zeggen met vallen en opstaan, maar Luana Masala is ervan overtuigd dat ze er sterker is uitgekomen – als fotograaf, maar ook als mens. Ze begon haar carrière als modefotograaf, maar vond het voorbije jaar rust in het maken van stillevens – niet in het minst omdat ze dat proces volledig kan controleren. Meestal maakt ze eerst een schets van het beeld dat in haar hoofd zit en gebruikt die als inspiratie voor het uitwerken van de uiteindelijke foto.
De foto’s van Luana Masala zitten vol emoties die ze anders niet kwijt kan. Ze ziet haar werk als een intiem dagboek in een taal die enkel zij kan ontcijferen. Masala laat anderen dan al meevoelen met haar foto’s, die veel weghebben van barokke schilderijen, maar zonder dat iemand die ooit volledig kan begrijpen. Vergelijk het met een wandeling met je ogen open op het – hoezeer Musala ook door licht wordt geïnspireerd – donkerste moment van de nacht.